تفاوت بین مانیتور و تلویزیون خانگی چیست؟

در حالی که برخی از کاربران برای اهدافی مانند بازی انتظارات مشابهی از نمایشگرها و تلویزیون های خانگی دارند. اما این دو دستگاه تفاوت های زیادی با هم دارند که در این مقاله به آن ها اشاره می کنیم.

می توانید برنامه های مورد علاقه خود مانند سریال ها یا فیلم ها را بر روی صفحه نمایش رایانه شخصی خود تماشا کنید یا در تلویزیون های خانگی بازی های ویدیویی انجام دهید. اما باید اعتراف کرد که با وجود شباهت های فراوان بین مانیتور و تلویزیون خانگی، تفاوت های سخت افزاری نیز وجود دارد که این دو دستگاه را از یکدیگر متمایز می کند.

در واقع هر یک از این دو دستگاه برای کاربردهای متفاوتی ساخته شده اند. اما پیشرفت تکنولوژی باعث شد تا محدودیت های هر کدام تا حد زیادی برطرف شود و بتوان از هر دو دستگاه برای کاربردهای مشابهی استفاده کرد.

شاید از مهم ترین تفاوت های سخت افزاری نمایشگر و تلویزیون خانگی بتوان به داشتن تیونر فرکانس رادیویی یا RF Tuner، بلندگوهای قدرتمندتر، ریموت کنترل و موارد دیگر اشاره کرد که در ادامه به بررسی هر یک از این موارد می پردازیم.

طبیعتا تفاوت در ابعاد صفحه نمایش نیز یکی از تفاوت های مانیتور و تلویزیون خانگی است. اصولاً تلویزیون های خانگی جدید در ابعاد بسیار بزرگتر از صفحه نمایش تولید می شوند. با این حال باید گفت مواردی مانند ابعاد صفحه نمایش یا قیمت، امری عادی است و هر کاربری از چنین مواردی آگاه است. به همین دلیل، نگاهی عمیق‌تر به تفاوت‌های کمتر ذکر شده خواهیم داشت.

نمایش دادن
مانیتور را می توان به عنوان یک دستگاه خروجی برای نمایش اطلاعات و داده های تصویری یک کامپیوتر شخصی در نظر گرفت. در واقع وظیفه نمایشگر ارائه اطلاعات گرافیکی به کاربر است. نمایشگر یا مانیتور قادر به پردازش اطلاعات گرافیکی نیست. بلکه چنین رویدادی در سخت افزار دیگری به نام واحد پردازشگر گرافیکی یا GPU رخ می دهد.

یکی دیگر از تفاوت های واضح بین تلویزیون های خانگی و نمایشگرها، تراکم پیکسل است. برخلاف تلویزیون های خانگی، مانیتورها از صفحه نمایشی با ابعاد کوچکتر استفاده می کنند که منجر به تراکم پیکسلی بالاتری می شود. تراکم پیکسلی تعداد پیکسل در هر اینچ از صفحه نمایش است و عواملی مانند اندازه و وضوح صفحه نمایش در افزایش یا کاهش آن تأثیر مستقیم دارند.

اساساً مانیتورها روی میز کامپیوتر قرار می گیرند. اما در حالت عادی امکان اتصال مدل های مختلف تلویزیون های مدرن خانگی به دیوار وجود دارد. درست مانند تلویزیون های خانگی، مدل های اولیه نمایشگر از فناوری لوله پرتو کاتدی یا CRT استفاده می کردند.

تلویزیون ها و نمایشگرهای مجهز به لامپ های پرتوی کاتدی در واقع از یک تفنگ الکترونی، یک صفحه نمایش با پوشش فلورسنت و همچنین ابزارهای داخلی و خارجی برای شتاب و تمرکز پرتو الکترونی تشکیل شده اند. هدف اصلی نمایش تصاویر بر روی یک صفحه فلورسنت بود.

نمونه‌های اولیه تلویزیون‌ها و صفحه‌نمایش‌های مجهز به لامپ‌های پرتوی کاتدی، تصاویر تک‌رنگ و نمایش داده‌شده در سیاه و سفید بودند. اما بعدها مدل هایی عرضه شد که قادر به ارائه تصاویر در رنگ های مختلف بودند.

نمایشگرها و تلویزیون های CRT یا لوله اشعه کاتدی در سه مدل عرضه شدند. محدب یا کروی، مسطح یا مسطح و مقعر یا استوانه ای.

محدب یا کروی: مدل های اولیه که نمایشگر محدب داشتند. میدان دید محدود یکی از معایب اصلی تلویزیون های CRT با صفحه نمایش محدب بود.
تخت یا تخت: در مدل های تخت، تلویزیون های CRT دارای صفحه تخت هستند که علاوه بر ایجاد میدان دید بهتر، تشعشع کمتری از خود ساطع می کنند و البته کیفیت تصویر بسیار بهتری نسبت به مدل های محدب دارند.
مقعر یا استوانه ای: در این مدل از تلویزیون های CRT، صفحه نمایش دارای انحنای کمی (به سمت داخل) بود و مهمترین مزیت آن نسبت به تلویزیون و صفحه تخت، ایجاد میدان دید بهتر بود. با این حال، با معرفی پنل های LCD، تمام مدل های تلویزیون و نمایشگرهای CRT به مرور زمان کنار گذاشته شدند.
با معرفی پنل های LCD، انقلاب بزرگی در نمایشگرهای کامپیوترهای شخصی به وجود آمد. سپس شاهد معرفی مدل های مدرن تری با امکانات بیشتر بودیم. اگر علاقه مند به کسب اطلاعات بیشتر در مورد پنل های صفحه نمایش هستید، مقاله «مقایسه AMOLED، OLED، LED، LCD و Plasma؛ توضیحات عمیق پنل های صفحه نمایش را از دست ندهید.

با گذشت زمان، با توسعه پنل های نمایشگر و معرفی مدل های جدیدتر، بسیاری از مزایای نمایشگرها نسبت به تلویزیون های خانگی از بین رفت: به عنوان مثال، وضوح. تعداد پیکسل های صفحه نمایش تلویزیون خانگی به قدری کم بود که نمی توانستند متن را به درستی نمایش دهند. با این حال، تلویزیون های مدرن تر در زمینه ارائه وضوح بالا در صفحه نمایش های بزرگ آنقدر پیشرفت کرده اند که دیگر نمی توان رزولوشن را یکی از دلایل برتری مانیتورها دانست.

حتی اگر تلویزیون ها و مانیتورها از نظر فناوری صفحه نمایش و پنل به کار رفته در آنها بسیار شبیه به هم شده اند. اما تفاوت هایی مانند نرخ تجدید وجود دارد. مدل های اولیه تلویزیون های خانگی از نرخ تازه سازی 50 هرتز استفاده می کردند و مدل های بعدی به نرخ تجدید 60 هرتز مجهز شدند.

در حال حاضر می توان به تلویزیون های مدرن خانگی که مجهز به نرخ نوسازی 120 هرتز هستند اشاره کرد. نرخی که کنسول های نسل بعدی Xbox Series X و PlayStation 5 نیز از آن استفاده می کنند. با این حال، در میان نمایشگرها، می توان به مدل هایی برخورد کرد که نرخ تازه سازی 240 هرتز را به کاربران ارائه می دهند.

گفته می شود برخی از تلویزیون ها قادر به ارائه نرخ تازه سازی بالاتر نیز هستند. اما باید در نظر داشت که چنین اتفاقی در نرم افزار رخ می دهد و در برخی موارد ممکن است تاثیر بدی بر تجربه بازی داشته باشد.

با این حال، اگر تجربه بازی را حذف کنیم، با نرخ تازه سازی پایین در تلویزیون های خانگی مشکلی نخواهیم داشت. اما در نمایشگرها، نرخ به‌روزرسانی از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است و به انجام بازی‌ها محدود نمی‌شود.

نرخ رفرش چیست: نرخ تازه سازی تعداد دفعاتی است که تصویر بر روی صفحه نمایش در هر ثانیه به روز می شود. در واقع نرخ رفرش شامل تصاویر متوالی از همان فریم ها می شود و وقتی گفته می شود نرخ رفرش نمایشگر روی 60 هرتز تنظیم شده است، در واقع تصاویر 60 بار در ثانیه رفرش می شوند.

نرخ فریم چیست: نرخ فریم که واحد آن فریم بر ثانیه است، در واقع فرکانس فریم های نمایش داده شده روی صفحه است. در یک مثال ساده تر، وقتی گفته می شود بازی با سرعت 60 فریم بر ثانیه اجرا می شود، به این معنی است که کارت گرافیک توانسته 60 فریم از بازی را در هر ثانیه رندر کند.

تفاوت بین نرخ فریم و نرخ تازه سازی چیست: نرخ فریم مربوط به واحد پردازش گرافیکی دستگاه است، تعداد فریم محتوا در هر ثانیه رندر می شود و نرخ تازه سازی تعداد دفعات به روز رسانی صفحه نمایش مانیتور در هر ثانیه را نشان می دهد. اگر نرخ فریم بیشتر از نرخ تازه‌سازی باشد و همگام‌سازی شکل نگیرد، کاربر با برش تصاویر روی صفحه مواجه می‌شود.

تفاوت بین مانیتور و تلویزیون

تلویزیون خانگی
تلویزیون های خانگی، مانند صفحه نمایش، با هدف پخش محتوای ویدیویی و تصویری ساخته می شوند. البته با این تفاوت که نمایشگرها برای پخش محتوا به دستگاه دیگری نیاز دارند، اما به لطف داشتن RF Tuner، تلویزیون های خانگی می توانند با دریافت سیگنال، محتوای شبکه های تلویزیونی محلی را پخش کنند.

در حال حاضر تلویزیون های خانگی در اندازه های مختلف تولید و عرضه می شوند و حتی در برخی موارد شاهد عرضه مدل هایی با سایز صفحه نمایش 88 اینچی و بزرگتر نیز هستیم. اما مهم ترین تفاوت مانیتور و تلویزیون خانگی در ابعاد صفحه نمایش نیست. بلکه به این دلیل است که تلویزیون ها دارای یک تیونر فرکانس رادیویی یا RF Tuner هستند.

تیونر در واقع بخشی از گیرنده رادیویی تلویزیون است که سیگنال های الکتریکی را در فرکانس های رادیویی از طریق آنتن دریافت می کند و پس از تقویت اولیه آن را به سیگنال در فرکانس مشخص (فرکانس متوسط) تبدیل می کند.

به زبان ساده فرکانس های رادیویی از سیگنال های صوتی و تصویری تشکیل شده است که تیونر تلویزیون پس از دریافت آن سیگنال ها را برای پخش صدا و تصویر به قسمت های مربوطه ارسال می کند. با ذخیره هر کانال تلویزیونی، در واقع مشخصات فرکانس آن در حافظه تلویزیون ذخیره می شود و زمانی که کاربر کانال مورد نظر را انتخاب می کند، تیونر اطلاعات فرکانس مربوطه را دریافت کرده و به قسمت های مورد نظر مخابره می کند.

در حالی که تلویزیون های قدیمی قادر به پردازش سیگنال های فرکانس رادیویی بودند، نمایشگرها برای پردازش سیگنال های ویدئویی طراحی شده بودند. شاید در محصولات مدرن این اتفاق نیفتد و در واقع به لطف داشتن رایانه می توان از صفحه نمایش یا تلویزیون مشابه استفاده کرد. اما محصولات قدیمی اینگونه نبودند.

تفاوت بین سیگنال ویدئویی و سیگنال فرکانس رادیویی چیست؟
در تعریف فرکانس رادیویی باید گفت که به محدوده ای از نوسانات در محدوده 30 کیلوهرتز تا 300 گیگاهرتز اطلاق می شود که در واقع فرکانس امواج رادیویی و جریان های متناوب حامل سیگنال های رادیویی است. از سوی دیگر، سیگنال های ویدئویی از منبعی با قابلیت پردازش تصویر به صفحه نمایش پویا برای کنترل تصویر ارسال می شود. این سیگنال ها حاوی اطلاعات نمایشگر به همراه سیگنال های همگام سازی افقی و عمودی هستند. اساساً سیگنال های ویدئویی به دو دسته آنالوگ و دیجیتال طبقه بندی می شوند.

تفاوت های قابل توجهی بین سیگنال ویدئویی و سیگنال فرکانس رادیویی وجود دارد که عبارتند از:

قدرت سیگنال: قدرت سیگنال فرکانس رادیویی بسیار بیشتر از سیگنال ویدئویی است.

نیاز به کابل مخصوص: سیگنال های فرکانس رادیویی قدرت بالایی دارند و بنابراین نیاز به کابل های ضخیم تری مانند کابل های کواکسیال دارند. این در حالی است که می توان از کابل های معمولی برای انتقال سیگنال ویدئویی استفاده کرد. سیم های کواکسیال مدل های مختلفی دارند که گاهی اوقات بر اساس امپدانس تقسیم بندی می شوند. اساساً دو امپدانس 50 و 75 اهم کابل های کواکسیال را از یکدیگر متمایز می کند که بیشتر برای تلویزیون های خانگی استفاده می شود تا کابل هایی با امپدانس 75 اهم. از مدل های رایج کابل کواکسیال با امپدانس 75 اهم می توان به موارد زیر اشاره کرد:

کابل RG6: برای اتصال آنتن به تلویزیون های خانگی یا موارد مشابه استفاده می شود. میزان میرایی آن به 65.5 می رسد.
کابل RG11: با میرایی 3/65 عملکردی مشابه RG6 دارد اما با این تفاوت که برای مسافت های طولانی مثلا ساختمان های بلند قابل استفاده است.
کابل RG59: قادر به پخش سیگنال های ویدئویی آنالوگ و دیجیتال است و عمدتا برای استفاده در دوربین های مدار بسته طراحی شده است. این کابل از حداکثر پایداری فاز مورد نیاز بهره می برد و علاوه بر انعطاف پذیری مسیر، دارای میرایی 708/9 می باشد.
به خاطر داشته باشید که میرایی از Damping گرفته شده است. میرایی یکی از ویژگی های فیزیک است، به این معنی که دامنه نوسان در سیستم های نوسانی را کاهش می دهد.

کابل های کواکسیال در دو نوع Thin Net و Thick Net موجود می باشند که مدل Thin Net به دلیل نرم و انعطاف پذیر بودن در سیستم شبکه مورد استفاده قرار می گیرد و قادر است سیگنال را تا 185 متر بدون تضعیف ارسال کند. کابل شبکه ضخیم از هسته مسی ضخیم‌تری استفاده می‌کند که اجازه می‌دهد اطلاعات در محدوده طولانی‌تری بدون تخریب سیگنال ارسال شود. گفته می شود کابل Thick Net قادر است سیگنال را تا 500 متر بدون تضعیف ارسال کند.

نوع محتوای انتقال: فرکانس رادیویی قادر به انتقال محتوای صوتی و تصویری است. اما یک سیگنال ویدیویی یا تصویری فقط محتوای تصویر را منتقل می کند. فرکانس‌های رادیویی طیف‌های موج متفاوتی را در محدوده وسیعی شامل می‌شوند، برای مثال فرکانس بسیار پایین ELF در محدوده فرکانسی 100 هرتز تا 3 کیلوهرتز تا فرکانس بسیار بالای EHF در محدوده 30 تا 300 گیگاهرتز.

اصولاً وقتی در مورد تلویزیون های خانگی صحبت می کنیم، در واقع به محدوده فرکانس های VHF، HF و UHF اشاره می کنیم. محدوده فرکانسی طیف موج موارد ذکر شده به شرح زیر است:

فرکانس HF: از 3 مگاهرتز شروع می شود و به 30 مگاهرتز می رسد.
فرکانس VHF: از 30 مگاهرتز شروع می شود و به 300 مگاهرتز می رسد.
فرکانس UHF: از 300 مگاهرتز شروع می شود و تا 3 گیگاهرتز می رسد.
اتحادیه بین المللی مخابرات محدوده فرکانس ها را بر اساس فرکانس آنها تقسیم کرده است. HF معادل فرکانس بالا است. VHF معادل Very High Frequency و UHF یا Ultra High Frequency نیز فرکانس فوق العاده بالا نامیده می شود.

در حال حاضر اکثر شبکه های تلویزیونی، شبکه های موبایل، جی پی اس و امثال آن در محدوده فرکانس UHF و سیگنال های حامل اطلاعات آنها در محدوده 300 مگاهرتز تا 3 گیگاهرتز قرار دارند.

منبع انتقال فرکانس: فرکانس‌های رادیویی از دکل‌های مخابراتی یا ماهواره‌ها ارسال می‌شوند و توسط گیرنده‌ها در دسترس کاربران قرار می‌گیرند. اما سیگنال های ویدئویی توسط منابعی مانند پخش کننده های ویدئویی، کامپیوترها، دوربین ها، سینماهای خانگی و مواردی از این دست تولید می شوند و برای پخش به تلویزیون یا مانیتور ارسال می شوند.

تفاوت بین نمایشگر و تلویزیون خانگی

تا اینجا به برخی از تفاوت های نمایشگر و تلویزیون خانگی اشاره کردیم. اما این تفاوت ها مربوط به محصولات قدیمی است و در حال حاضر بسیاری از این تفاوت ها از بین رفته است. به عنوان مثال گیرنده های دیجیتال می توانند فرکانس های رادیویی را دریافت کرده و آنها را به سیگنال های ویدئویی تبدیل کنند و در نتیجه با اتصال گیرنده به صفحه نمایش می توانید از تماشای کانال های تلویزیونی لذت ببرید.

در واقع پیشرفت تکنولوژی و معرفی محصولات جدید باعث شده تا تلویزیون ها و صفحه نمایش های مدرن شباهت بیشتری به یکدیگر داشته باشند. با این حال، هنوز تفاوت های قابل توجهی مشاهده می شود. علاوه بر این، پیشرفت علم باعث شده است که مدل های جدید تلویزیون های خانگی به ویژگی هایی مانند دستیار هوشمند یا سیستم عامل هایی مجهز شوند که تقریباً در هیچ نمایشگری دیده نمی شوند. در ادامه به بررسی هر یک از این موارد می پردازیم.

زمان پاسخگویی: با توجه به اینکه مانیتورها برای اهداف خاصی طراحی شده اند که می توان از آن به عنوان تجربه بازی حرفه ای، انجام کارهای گرافیکی و طراحی و موارد مشابه یاد کرد، زمان پاسخگویی بسیار بهتری نسبت به تلویزیون های خانگی دارند. در واقع می توانید نمایشگرهایی را در بازار پیدا کنید که زمان پاسخگویی آنها به 1 میلی ثانیه می رسد.

برای درک بهتر باید گفت که زمان پاسخگویی به بازه زمانی اطلاق می شود که محتوا از منبع (کنسول بازی، کامپیوتر و ...) گرفته شده و بر روی صفحه نمایش به کاربر ارائه می شود. در واقع وقتی می گوییم یک صفحه نمایش دارای زمان پاسخگویی 1 میلی ثانیه است، به تاخیر در پخش محتوا (رسیدن اطلاعات از منبع به نمایش نمایشگر روی مانیتور) اشاره می کنیم. با این حال، زمان پاسخگویی در تلویزیون های خانگی به جز برای انجام بازی یا بازی اهمیت زیادی ندارد. زیرا نحوه استفاده از آنها با صفحه نمایش ها کاملا متفاوت است.

در حالی که تلویزیون های مدرن از زمان پاسخگویی بالا رنج می برند. گزارش هایی وجود دارد که نشان می دهد نمایشگرهایی با زمان پاسخ 0.5 میلی ثانیه نیز ساخته می شوند. اهمیت زمان پاسخگویی را می توان در انجام بازی های آنلاین مشاهده کرد. 

می توان به مواردی مانند G-Sync و Free Sync که توسط دو غول Nvidia و AMD ارائه شده است اشاره کرد. اما تعداد کمی از مردم رایانه شخصی خود را برای انجام بازی به تلویزیون خانگی متصل می کنند. در زمینه ارائه رنگ های دقیق نیز چنین موضوعی مطرح می شود. در واقع ارائه رنگ های واقعی تنها زمانی بسیار مهم است که کاربر به دنبال طراحی گرافیکی باشد.

اصولا طراحان گرافیک نیز به دنبال ابزارهای ویژه ای برای طراحی و خلق آثار هنری دیجیتال هستند که نمایشگری با قابلیت ارائه دقت رنگ بسیار بالا یکی از آنهاست. در واقع به ندرت طراحان گرافیک یا طراحان از تلویزیون های خانگی برای کارهای طراحی استفاده می کنند و داشتن نمایشگرهایی با چنین مشخصاتی زمانی ارزشمند است که در زمینه طراحی با تلویزیون های خانگی بررسی شوند.

نمونه برداری رنگی

استفاده از تلویزیون به جای مانیتور

آمارها نشان می دهد که تعداد کاربران رایانه شخصی که از دو یا چند صفحه نمایش همزمان استفاده می کنند به سرعت در حال افزایش است. با این حال استفاده از نمایشگرهای متعدد معایبی نیز دارد، مثلاً فضای زیادی را اشغال می کند.

ممکن است به ذهن بسیاری از کاربران خطور کند که به جای استفاده از چندین صفحه، از یک تلویزیون با صفحه نمایش بزرگ استفاده کنند. اما در بیشتر موارد کیفیت بد محتوای نمایش داده شده از کامپیوتر در تلویزیون ها به خصوص در مورد ناخوانا بودن متون باعث می شود که کاربران از چنین تصمیمی صرف نظر کنند.

این سوال را ایجاد می کند که یک تلویزیون مناسب برای جایگزینی مانیتور چه مشخصاتی باید داشته باشد و واقعاً چه ویژگی هایی باعث افزایش کیفیت محتوای خروجی از رایانه های شخصی در تلویزیون های خانگی می شود؟

علاوه بر مواردی مانند وضوح و نرخ تجدید بسیار مهم هستند، مواردی مانند نمونه برداری رنگ نیز بسیار مهم هستند. در واقع اگر می خواهید تلویزیون را به جای مانیتور انتخاب کنید، علاوه بر داشتن نرخ تازه سازی حداقل 60 هرتز به بالا و رزولوشن 4K، باید به داشتن نمونه رنگ 4:4:4 نیز توجه ویژه ای داشته باشید.

در تعریف نمونه برداری رنگ باید توضیح داد که تصاویر دیجیتال از پیکسل تشکیل شده و هر پیکسل برای نمایش به دو جزء روشنایی (Luma) و رنگ (Chroma) نیاز دارد. از آنجایی که ما در مورد دنیای دیجیتال صحبت می کنیم، اطلاعات به عنوان یک سیگنال از منبع تولید محتوا به منبع خروجی ارسال می شود تا محتوا را پخش کند.

در هر سیگنال داده های 8 حوزه پیکسلی به منبع خروجی ارسال می شود که شامل 4 ستون و 2 ردیف است. کارشناسان چنین ترتیبی را نرخ تصویر می نامند که از سه عدد با پارامترهای j:a:b تشکیل شده است.

اگر مشخصات تلویزیون های مختلف را دیده باشید، احتمالاً با اعدادی مانند 4:4:4، 4:2:2 و 4:2:0 آشنا هستید. عدد 4 که در هر سه مولفه مشاهده می کنید نشان دهنده تعداد پیکسل ها در جهت افقی است و عدد دوم نشان دهنده نمونه های رنگی در ردیف اول و عدد سوم تعداد نمونه های رنگی ردیف دوم را مشخص می کند.

در واقع 4:4:4 به این معنی است که دو ردیف متشکل از 4 پیکسل در کنار یکدیگر قرار دارند و هر 8 پیکسل می تواند رنگ متفاوتی داشته باشد. حال فرض کنید چنین الگویی در سراسر صفحه اجرا شده است. طبیعتا پردازش هر پیکسل به صورت مستقل انجام می شود و در نتیجه دستگاه باید رنگ خروجی و روشنایی هر پیکسل را پردازش کند.

مهندسان یک الگوی رنگی 4:2:2 را برای کاهش پردازش داده ها اجرا کردند. در چنین الگویی، رنگ یا رنگ هر پیکسل با پیکسل مجاور به اشتراک گذاشته می شد و در واقع پردازش کروم پیکسل ها در سطح صفحه نمایش به نصف می رسید. در واقع، با ارسال هر سیگنال، داده های مربوط به درخشندگی تغییر نمی کند. اما داده های کروما 50 درصد کاهش یافت.

مهندسان برای کاهش هر چه بیشتر پردازش رنگ در تصاویر، الگوی نمونه برداری رنگی 4:2:0 را معرفی کردند. به این ترتیب رنگ های ردیف دوم دقیقاً از داده های رنگی ردیف اول کپی می شوند تا از میزان پردازش رنگ 75 درصد کاسته شود.

اکنون می‌دانید که چرا محتوای پردازش شده در رایانه شخصی، به‌ویژه متون روی تلویزیون‌ها با نمونه‌برداری رنگی ۴:۲:۲ یا ۴:۲:۰، کیفیت بسیار پایینی دارد. اگر می‌خواهید تلویزیونی مناسب برای استفاده در جای مانیتور بخرید، باید مدلی سازگار با نمونه‌برداری رنگی 4:4:4 خریداری کنید.

با این حال، به خاطر داشته باشید که تلویزیون ها به طور پیش فرض از نمونه برداری رنگ 4:4:4 استفاده نمی کنند. زیرا کیفیت محتوای ویدیویی مانند فیلم و سریال در 4:2:2 و 4:2:0 چندان کاهش نمی یابد. به همین دلیل، اگر می خواهید به جای مانیتور از تلویزیون استفاده کنید یا تجربه بهتری از بازی های ویدیویی داشته باشید، باید حالت نمونه برداری 4:4:4 را از تنظیمات تلویزیون فعال کنید.

نسبت تصویر: نمایشگرهای مدرن نسبت ابعاد متفاوتی دارند و با توجه به سلیقه کاربران کامپیوترهای شخصی با صفحه نمایش فوق عریض وارد بازار می شوند. نسبت تصویری که در کمتر تلویزیون خانگی دیده می شود.

تلویزیون های خانگی از نسبت تصویر استاندارد استفاده می کنند. مدل های قدیمی از نسبت تصویر 4:3 یا 4:3 استفاده می کردند. در مدل های جدیدتر شاهد استفاده از ابعاد 16:9 و 21:9 هستیم.

نتیجه

همانطور که در سراسر مقاله خواندید، تفاوت های سخت افزاری و نرم افزاری زیادی بین مانیتور و تلویزیون خانگی وجود دارد. اگرچه فناوری کاربردهای قدیمی را در هر دو دستگاه ممکن کرده است. اما برای هر کدام کاربردهای جدیدی نیز ایجاد شده که در دیگری یافت نمی شود.

کار با برنامه‌هایی مانند ایجاد چت ویدیویی یا تماشای ویدیو از طریق سرویس‌های استریم، ویژگی‌ای بود که فقط از طریق رایانه یا ابزارهای قابل حمل قابل انجام بود. اما تلویزیون های هوشمند نیز به چنین امکاناتی مجهز هستند. شاید نکته بسیار مهم این باشد که تلویزیون های هوشمند برای ارائه چنین خدماتی به دستگاه دیگری نیاز ندارند.

در واقع، شاید بتوان صفحه نمایش را بهترین گزینه برای کاربردهایی مانند طراحی یا بازی دانست. اما تلویزیون ها نیز پیشرفت چشمگیری داشته اند. پیشرفت در تلویزیون های هوشمند به ارائه تصاویر بهتر ختم نمی شود. بلکه دستیار هوشمند دارند و دستورات صوتی کاربر را دریافت و اجرا می کنند.

مانیتور یا تلویزیون؛ کدام یک مناسب تر است؟

شاید در گذشته استفاده از نمایشگر و تلویزیون خانگی کمی با یکدیگر متفاوت بوده است. اما در حال حاضر مدل های جدید تلویزیون های خانگی دارای ویژگی های زیادی از صفحه نمایش هستند. اما در ادامه به مثالی از یک گزینه مناسب برای کاربردهای مختلف می پردازیم.

تماشای محتوا: هنگام تماشای محتوا باید به وضوح مورد نیاز آن توجه کرد. به عنوان مثال، محتوای ویدیویی مانند فیلم و سریال نیازی به نمونه‌گیری رنگی 4:4:4 ندارد و می‌توان از آن‌ها در مدل‌های 4:2:2 یا 4:2:0 لذت برد.

استفاده با رایانه شخصی: به طور طبیعی، نمایشگرها برای ارائه محتوای بصری رایانه های شخصی ساخته می شوند. اما اگر قصد استفاده از تلویزیون خانگی را دارید، باید موارد مختلفی را در نظر بگیرید. در واقع، علاوه بر این که مواردی مانند نرخ تمدید و تفکیک پذیری بسیار مهم می شوند; در عوض، باید مطمئن شوید که تلویزیون مورد نظر شما از نمونه‌برداری رنگی 4:4:4 پشتیبانی می‌کند. در غیر این صورت از کیفیت محتوای خروجی کامپیوتر شخصی به خصوص متون بسیار کاسته خواهد شد.

انجام بازی های آفلاین: بازی های ویدیویی به دو دسته تقسیم می شوند. بازی های آفلاین که عمدتاً شامل یک کمپین داستانی یا انجام مسابقات هستند و نیازی به اتصال آنلاین ندارند و بازی های آنلاینی که طبیعتاً تأثیر زیادی بر عملکرد گیمر در طول بازی دارند. اگر می خواهید برای کنسول های نسل هشتم تلویزیون یا مانیتور تهیه کنید، مواردی مانند نرخ تجدید 60 هرتز، وضوح FHD برای کنسول هایی مانند پلی استیشن 4 و ایکس باکس وان یا وضوح 4K برای پلی استیشن 4 پرو و ​​ایکس باکس وان ایکس بسیار مهم هستند. از آنجایی که شما به صورت آنلاین بازی های رقابتی انجام نمی دهید، زمان پاسخگویی در اولویت کمتری قرار دارد. برای تجربه نسل بعدی کنسول های Xbox Series X و PlayStation 5، بهتر است یک مانیتور یا تلویزیون 4K با نرخ رفرش 120 هرتز داشته باشید تا حداکثر تجربه را داشته باشید.

انجام بازی های رقابتی به صورت آنلاین: تقریباً تمام آنچه برای بازی های آفلاین گفته شد در مورد بازی های رقابتی نیز صدق می کند. در انجام بازی های رقابتی، میزان تاخیر در پاسخ بسیار مهم می شود. در حال حاضر نمایشگرها بهترین گزینه برای انجام بازی های آنلاین هستند و مدل هایی عرضه خواهند شد که از زمان پاسخگویی 0.5 میلی ثانیه استفاده می کنند. اگر بیشتر به تجربه بازی های رقابتی آنلاین علاقه دارید، نیازی به صرف هزینه بیشتر برای خرید نمایشگر 4K ندارید و در واقع نمایشگر FHD اما با زمان پاسخگویی بسیار پایین و نرخ رفرش 60 هرتز می تواند نیازهای شما را برآورده کند.